Halk hikâyeleri ve destanlar; bir toplumun kültürel değerlerini, inançlarını, dünya görüşünü ve toplumsal yapısını yansıtan anlatılardır. Bu anlatılarda farklı karakterler ve imgeler aracılığıyla insan ilişkileri, hayatın evrensel gerçekleri ve toplumsal normlar ele alınır. Yaşlılık imgesi de bu anlatılarda sıklıkla kullanılan ve belirli kalıplar etrafında şekillenen önemli bir temadır. Genellikle bilgelik, deneyim ve manevi güçle ilişkilendirilen bu kavram, halk hikâyeleri ve destan gibi sözlü anlatılarda belli klişe ve sterotiplere bağlı olarak temsil edilebilmektedir. Araştırmada metin merkezli bir yaklaşım ile örneklem olarak seçilen halk hikâyeleri ve destan metinleri üzerinden yaşlılık imgesinin nasıl yapılandırıldığı ve bu imgelerin anlatı metinlerine katkısı değerlendirilmeye çalışılmıştır. Çalışmada yaşlı karakterlerin özellikleri, işlevleri ve sembolik anlamları üzerinde durularak bu karakterlerin klişeleşmiş ve stereotip temsillerinin kültürel ve toplumsal bağlamda nasıl yorumlanabileceği tartışılmaktadır. Bu bağlamda çalışma; yaşlılık algısı, yaşlılara biçilen roller ve toplumdaki konumları gibi konulara da değinerek halk anlatılarının yaşlılık imgesinin şekillenmesindeki rolünü disiplinlerarası bir yaklaşımla ele almayı hedeflemiştir.